Well, hindi naman talaga sumabog right there and then. Hindi siya bumigay--pero ayan na, sasabog na at pag di ka pa na-upo sa trono agad, tiyak magkakalat ka.
Nasa NTB ako noon ng FEU, sa 7th floor. Umalis kasi ako ng bahay noon ng di bumibisita sa CR namin. Hindi din ako nag breakfast noon. Diretso nako sa FEU kasi sabi ko isa lang naman yung subject ko at one hour lang. Uuwi agad ako. Safe.
E kaso, nasabit pa ako sa kwentuhan. Kwentuhang kalog kami ni Lito Panlilio (asan na kaya siya?), yung classmate ko na madami ding kwento sa buhay. Ayun, napa-tagal ako hanggang naramdaman ko, ayan na siya--me karga na ako at pababa na. Kaya nag-paalam agad ako, Pababa pa lang ako from the 7th floor, na-feel ko iba na to. So, dahan-dahan ako naglakad.
Sakay ako sa Lerma ng jeep pa-Otcho at pilit pinipigil ang pagbaba.
Mag-taxi nalang kaya ako?
Teka, wala akong ganong pera, at paguwi ko baka mamya wala ding pera erpats ko pambayad sa taxi. Makagalitan pa ako. Tiniis ko nalang yung jeep. Medyo traffic pa. Pilipit ang upo ko sa jeep at malamig ang pawis. Sinubukan kong matulog kunwari. Wa-epek.
Sa Frisco, parang bibigay na ako. In fact, balak ko maglakad nalang sa Munoz papuntang Congressional at kung abutan man ako sa daan, OK lang. lalakad na lang ako pauwi. Wala namang makaka-amoy pag naglalakad ka sa kalye, di tulad kung nasa jeep ako. At maamoy man ng mga tao pag nasa kalye ka, malay ba nilang ikaw yon? E sari-saring baho naman talaga ang nasa lansangan.
Pero bandang Munoz, ayan na! Bumaba ako at dumiretso sa CR ng palengke.
Yung lumang Munoz noon, grabe pa yung CR nila--kadiri. Sa bagay, mga Batang Munoz lang gumagamit noon at mga Sputnik at Sige-Sige. Pati na rin mga BCJ sa lugar. Mga halang ang kaluluwa. Kaya pati pag-dumi doon, alang kwenta na sa kanila.
Fully booked yung CR pag dating ko, buti nalang me bakante. Walang pinto mga toilet doon noon so kitang-kita ka, parang sa preso.
Kaso, kaya pala bakante yung isang toilet, e punong-puno! Up to the rim! Kaya standing room only ka. Pero hindi ako sanay ng standing room only, so half seated ako. Binaba ko lang sa binti ko yung pants ko. Tapos, nilabas ko na. Pumilas ako ng ilang pahina ng notebook ko at ginamit ang mga yon. Pero kulang, so inubos ko na lahat ng pages.
Haay! Success!
Ang kaso mo, dumikit yung underwear ko sa rim. Isusuot ko pa ba yon? E di hinubad ko at iniwan doon. Nag-pants ako nang walang underwear. Nag-iwan ako ng remembrance. O, di ba?
Anyway, nasunog na yung Munoz na yon. Nagkaron na ng bagong Munoz. Pero madalas, pag dadaan ako ng Munoz Market, nangingiti ako at naaalala---minsan me isang gamu-gamo..
Pag dumaan ka ng Munoz at me nakita kang napapa-ngiti, malamang ako yon.
Kahit papano, me natutuhan ako sa karanasang yon--hindi na ako alangang dumumi pag nasa labas ako ng bahay. Kayang-kaya ko na gumamit ng kahit anong CR. Kahit saan. Dati, di ko masikmura yon, Big deal sakin. Pero, dahil dun sa baptism of fire kong yon sa Munoz, nasanay na ako. Now, I can use any toilet--sa fastfood, palengke, mga buildings dyan, sa call center, sa hotel, hospitals, sa mga offices, (di ko pa na-try sa eroplano) at kahit na sa bahay-bahay, makiki-CR ka. Kaya mo yon?
Kelangan kaya mo, lalo't emergency at lalabas na. Lalo na pag nasa sales ka.
Actually, matagal na akong sanay sa ganyan, natutuhan ko nung boy scout ako. Laging handa. Kahit saang sulok ng gubat ginagawa namin yun--kahit dun sa ilog malapit sa private school na pinasukan ko noon sa Otcho. Actually, enjoy pa ako noon.
Pero nung nagbinata na ako, di na. Naging medyo class na ako. Na-revive na lang noon ngang third yeat college ako, yung experience ko sa Munoz.
Kaya wag ka matatakot. Kung nadudumi ka sa daan, maghanap ka ng fastfood or hotel or office building. Mas OK sa mall. Madalas akong me baong tissue paper, just in case. Kung wala, e di bumili ka sa 7-11 or mini Stop. Or, yung ticket mo sa bus.
Minsan, natatanong ko lang sa sarili--pano kaya yung mga holdupper or gun-for-hire? Pag nasa lansangan sila at biglang nadudumi, saan kaya sila nagpupunta? Pano sila papasok sa mall or buildings na me bitbit na baril?
No comments:
Post a Comment
Stories about Project 8 in QC, lalo na sa Bahay Toro kung saan naroon ang Ocho Boys, malapit sa isang tricycle-lan, grocery at karenderia. Hanapin nyo minsan nang makaridinig kayo ng katatawanan. Tawa ka rin kasi minsan, pag me time!